De vinger op de zere plek
Praten over pijn helpt. Als zorgprofessional en zelfs als familielid is het moeilijk om te begrijpen hoe veel pijn iemand met een verstandelijke beperking heeft. Veel mensen met een beperking dragen hun pijn in stilte. Omdat ze misschien zelf ook niet goed weten hoe ze het onder woorden moeten brengen. Soms moet je aan de hand van non-verbale signalen maar afleiden wat er aan de hand zou kunnen zijn.
Tijdsdruk maakt praten over pijn moeilijk
Toen we een tijdje een ernstig ziek familielid met een verstandelijke beperking begeleidden maakten we van dichtbij hoe moeilijk het is om van de ander te begrijpen hoe deze zich voelt. Met name in de setting van een algemeen ziekenhuis, waar vaak geen VG-arts aanwezig is, is de visite van de behandelend arts alweer afgelopen voordat je als patiënt onder woorden hebt kunnen brengen waar het precies pijn doet. Er is dan geen tijd om te praten over de pijn die iemand voelt.
Ik ben toch geen kind
De bekende Faces Pain Scale heeft het voordeel dat je de patiënt kunt vragen om aan te wijzen hoeveel pijn het doet. Het nadeel van de getekende versies vonden we dat deze vooral bedoeld lijken te zijn voor kinderen. Volwassen mensen met een (licht) verstandelijke beperking geven vaak de voorkeur aan een realistische illustratie. Ze geven vaak aan dat pictogrammen of Daarom gebruikten we een realistische tekenstijl, waarop emoties goed af te lezen zijn. Om het aantal telbare elementen laag te houden besloten we om een vijf-punts schaal te gebruiken.
Wat voor soort pijn is het dan?
In gesprek over pijn merk je pas hoeveel verschillende soorten pijn je kunt onderscheiden. Neuropatische pijn, inflammatoire pijn, pijn in steken, kloppende pijn, kramp, gebrekkige doorbloeding. We hebben geprobeerd om het aantal soorten pijn terug te brengen tot een overzichtelijk aantal en stelden een logische volgorde voor, met duidelijke visuele verwijzers.
Precies de plek aanwijzen
‘Nou daar ergens.’ is een antwoord dat je vaak krijgt wanneer je mensen met een verstandelijke beperking vraagt waar ze pijn hebben. Soms is het uit schaamte. Soms weten ze niet waar het precies zit. Of voelen ze zich ongemakkelijk om het bij zichzelf aan te wijzen. Daarom maakten we een mannen- en een vrouwenversie waarop de patiënt zelf aan kan wijzen waar het precies pijn doet.
Geschikt om verloop bij te houden
Samen met een gedragsdeskundige en een verpleegkundige die ook bij de zorg betrokken waren, werkten we het voorstel uit tot een werkbaar prototype dat we konden gebruiken om van tijd tot tijd de ontwikkeling van de pijn bij te houden. We merkten dat het een snel en praktisch hulpmiddel is.
Zie ook
- Richtlijn pijn signaleren
Kennisplein gehandicaptenzorg - Faces Pain Scale
IASP
Andere voorbeelden
Team
- Concept Sicko van Dijk
- Art Claudia Dominguez
- Advies Corrine van den Brom, Emma van Dijk
